LITERALMENTE. Tanto o suxeito coma o predicado.
Expricareime. O de “voan” é claro, iso sí, nun voo barateiro; e o das galiñas… preguntarédesme por ese plural. Pois, é que a viaxe foi promovida e planificada por unha grande amiga miña detodalavida, galiña coma mín, aínda que ela non o dea recoñecido. É máis che direi, que así como eu son unha vella galiña poñedora do país, común, a ela identifícoa como esa especial caste de luxo que entre nós denominamos “galiña porreirade Mos” desas redondeadiñas, pata curta pero segura, parte traseira un tanto semiapouchada, como a piques de poñer o ovo, pouso aquí…, non, pouso alí…, digamos que de partes nobles un tanto indecisas aínda que redundantes, que van dicindo por si mesmas: aquí estou eu!... aí vou eu!...coidado que vou…. É certo que esta queridísima galiña ten un “aquel” de aristocrático-británico porte que herdou por contaxio directo e transmisión conxugal, xa que emparellou cun xove de rancios vencellamentos carnais coas máis londinenses categorías sociais; de feito, el proprio ten un aire de lord de ámbalas cámaras tanto no seu apolíneo perfil como nas súas polidas e refinadas maneiras…
Volvendo á viaxe, que é o importante, contareiche que o voo en sí foi iso: un voo, que che vou dicir!!! Sobes… iso sí, como foi unha opción de saldo tes que apencar escadas arriba, escadas abaixo, corredor á dereita, corredor á esquerda, miles e millleiross de pasos arrastados coa propia bagaxe pesándoche na alma… e ti, que xa vas descascarillada de abondo, chegas ao bieito asiento sen bafo e saíndoche pola rendixa da boca o pedazo de pulmón que aínda resistía aos embates da camiñada . Ao sentíreste en situación de stop, e despois de que unha anónima e caritativa man potente che recoloque o vulto nas alturas, comezas a respirar de novo: estás viva e pronta para afrontar o resto das marabillas que te están agardando .
Cando rematas o cuarto sudoku comezas a aterrar. Ao chegar a Gatwich( que palabras máis raras usan estes anglofalantes, por Dios!) estaba á nosa espera a deliciosa anfitriona e entrañable amiga: un delicado cisne branco que apenas pousa os pés no chan, desprázase en voo rasante e vai diante túa deixando unha estela de luz pola que ti avanzas (ás veces penosamente porque non lle colles o ritmo) ata os lugares máis interesantes da cidade segundo o seu exquisito e cultivado criterio de artista e cisne.
Subiunos nun poleiro vermello chamado “altobús” nº then. O de altobús tamén é literal pois iamos apoleiradas no altiño deses buses acharolados vermello-xúpiter tan típicos da paisaxe urbana londinense, e dende esa privilexiada posición fun descubrindo toda a “xeografía” arquitectónico-humano-circulatoria-audiovisual etc., etc., sen ter que deixar o pé a cachiños polas beirarrúas destes lugares máis céntricos. Entre parada e parada fóisenos cernendo a noite sobre nós e puidemos disfrutar da collaxe plástica que conxugan as cores, as luces, os sons, a danza da vida que remata a xornada laboral e comeza as intermitencias da nocturnidade… ai!!!
Con este único percorrido podería vir de regreso e dicirche: Coñecín Londres!!!
Pero , lóxicamente, todo estaba aínda por debutar. Deixamos o bus no seu domicilio e demos unha curta e grata camiñada ata o niño onde nos acougou o noso cisne… Que paseo!, baixo a Bridge de Hammesmith, pegadiño ao río Tamese por onde transcorre un dos seus tramos máis fermosos, coas cores dos sentimentos máis íntimos, cos marmurios mudos do seu discorrer mainiño… coas voces dos namorados que se arrumacan ao seu carón.. é que, náceche a lírica, aínda que ti non queiras.
Chegas á casiña…¡y no te la crees! Sacada dunha páxina máxica dun conto de fadas. Din que o lugar no que vives é o espello onde se reflicte a túa imaxe máis verdadeira, a túa personalidade máis autentica , e así sucede coa casiña de Mina: tal como ela é, así a súa casa-xardín-obradoiro-pazominiatura-laboratorio de espazos e atmósferas de fantasía…, todo nunha desharmónica harmonía, que produce un impacto visual-emocional difícil de traducir.
Para mín resultou máis atraente que o proprio Brithis Museum; todo recunchiños onde descubrir milleiros de pequenos misterios, estalidos de luz que che foguetean as meninxes, un beixo súpeto que che espeta Jack no teu nariz ou calquera outra parte da túa desprevenida anatomía (Jack, aínda que ten nome de destripador, é un amoroso e tímido cadelo que te namora á primeira vista)…
O impacto máis forte, coma un lóstrego de beleza, recibino na mañanciña do meu primeiro espertar na estranxeiridade: sento no leito e, de súpeto, o río, prata e ouro (era o amencer) entroume pola aberta fiestra. Literalmente. O Támese, na súa chea xenerosa en matices e suaves ondulacións quedábasecheme na altura mesma do meu ollar sobre o oco da ventá, a ponte verde e maxestuosa delimitaba pola esquerda o perfil deste galano… eu, agasallada de tal modo sentín unha fonda emoción ou conmoción ou satisfación que rebosa coas imaxes vivas dos parrulos patrullando a superficie das augas na procura das vicisitudes habituais… tamén algún isolado navegante, na práctica do deporte máis valorado sobre estas augas, logo un grupo deles, despois máis aves, coas que intercambio os saúdos pertinentes nos hábitos dunha boa educación…
Como ave, pitufa ou diva, alucinei en colores diante da imaxe dunha magnífica representación en cisne branco que cruzou a horizontal, río arriba, cisne branco, beixo encarnado, saúdo aristocrático… Non voltei a velo tan preto no resto dos días, pero el e eu sabemos que non nos esquenceremos un da outra endexamais…
Comentaredes con toda a razón do mundo, que isto non é un relato dunha visita turística a unha das ciudades con máis referentes monumentais e culturais do mundo, pero xa sabedes que vos falo dende o corazón, que non planifico nin rectifico o meu discurso, que escribo segundo o meu pobre e aldeano discurrir mental e isto que che conto é o que naturalmente me vai saíndo das cavidades interiores…
Para comezar a comprenderme tedes que saber que non me gusta especialmente viaxar e moito menos esgotar tódalas posibilidades de enriquecemento persoal cultivando e ampliando os meus coñecementos. Nesta hora da atardecida, da serán da miña existencia conténtame o feito de impregnarme das situacións que me rodean, a pàisaxe natural ou artificial, a atmósfera, movemento, quietude, xente, animais, palabras, xestos olores, sons, murmurios, o deseño de conxunto da cidade, aldea, metrópole… eu quédome aí e mando a Marilyn poñerse nas ringleiras dos museos, e centros de interese cultural, así pode presumir de cultivada diante dos seus admiradores, e a meniña desenvolve as teas deseñadas polo arco da vella que se abana entre as dúas marxes do vello río e arrola nelas os soños e as fantasías… logo anoa todo e fai voar mil papaventos polos ceos da cidade…
Sendo absolutamente sincera, confesarei que a principal das razóns polas que eu non viaxo, é polos desacougos dixestivos que se me xeneran e a posterior ou inmediata reacción social de semirrepudio da miña incómoda compañía (é broma). Somentes se me fai máis liviana a situación comendo pan, e aí me veredes a min, bola en man polas elegantes streets, un pouco alonxada das outras para non desprestixialas. O peor eran as ceas. Unha noite que nos convidou Mina a un selectísimo restaurante, acompañada da súa familia e todo, a min servíronme un cestiño de pans a pau seco, coas consecuentes chanzas dos outros comensais.
Como lembranzas para gardar no meu cartafol, os instantes eternos sumida na contemplación, os momentos inefables dos encontros coas persoas, compartindo situacións de lecer ou degustación, encontros que deixan fondas pegadas nas palmas das mans entrelazadas, nos abrazos compartidos, nas palabras intercambiadas… as escaladas a catro patas escadas de caracol arriba ata chegar ao meu poleiro encaramado no segundo andar e as gargalladas que tal situación provocaba nas miñas compañeiras… Asimesmo teño unha mención especial para o underground londinense. Atráeme viaxar e coñecer este tipo de transporte e sempre que vou a un lugar onde existe esta posibilidade quero coñecela e usala. Neste caso, e mália o descoñecemento absoluto da lingua, podo dicir que cheguei a “dominar” os itinerarios e desprazarme aos lugares desexados con total autonomía.
Tamén lle teño que agradecer ás miñas mentoras e guías de excepción polos lugares aos que me levaron que non vou citar por coherencia rural, pero asegúroche que non faltou na lista de prioridades ningún recanto importante por pescudar. Como en todos eses lugares había unhas elegantes alaparquesencillas cafeterías eu recalaba sempre aí e catei todo tipo de cafés e tés acompañados dunha selecta escolma da máis típica e británica repostería. Que pasada!
O derradeiro día da preciosa estancia, as dúas mozas foron a Oxford. Eu, que viaxei a Londres cunha bronquite discreta alí collín outra e coas dúas ao lombo case non podía respirar. Fiquei na lindacasita e incursionei, acompañada de Jack polos arredores. Era un día exultante de sol e colorido. Celebrábanse nesa fin de semana as festas do río coa gran regata Oxford/ Cambridge como colofón e aquilo era una fervenza de xente, deportistas, balbordo, risas, cervexa, cervexa, cervexa, caras encarnadas e carnes ó aire . Despois de inmiscuirme dabondo deixei a Jack e fun dar un paseo polos lugares que andivera Virginia, resucitoume a nostalxia de non sei que cousas que cadaquén leva máis ou menos agochadas, repasei os seus pasos mollados e respirei as humidades do río, que aínda que non era o mesmo ao que ela se entregou, relembrábame á súa traxectoria. Púxenme transcendental pero non me demorei nesta sensación. Hai que remontar. Erguer o queixo e, se podes, emprender o voo, aínda que sexa rasante, ou rampante, ou calofriante, ou .
Mañá regreso ao meu galiñeiro. Levo unha morea de cousas para comentar coas miñas galiñas, ás que xa boto de menos. Contaréicho .
